ඉතින් යාලුවනේ ඔයාලා හැමෝම පරිස්සමෙන් ඇති කියලා හිතනවා. ඇත්තටම පොඩි ළමයි කියන්නේ ඉරිසියාව ,ආත්මාර්ථකාමී බවින් තොර හරි ලස්සන ප්‍රජාවක්.අවාසනාවට මිනිසුන් ටිකෙන් ටික වැඩිවියට පත් වෙද්දී ඔවුන් ළඟ තියෙන ඒ ලස්සන ගුණාංග ටිකෙන් ටික නැතිවෙලා යනවා.හැමෝම එහෙම නෑ ඒ උනාට ගොඩක් අයට එහෙම වෙනවා.පොඩි ළමයින්ගෙන් සීමිත පිරිසක් ඉන්නවා ආත්මාර්ථකාමී බව ඉරිසියාව තියෙන, ඒත් ගොඩක් එහෙම අඩුයි.අනිත් ළමයි එක්ක බෙදා හදාගෙන, කුලභේද, ආගම් භේද ,ජාති භේද, මිල මුදල් ගැන කිසිවක් නොහිතා යහළු මිත්‍රකම් පවත්වන පොඩි ළමයි කියන්නෙම වැඩිහිටියන්ටත් යම් යම් දේවල් ඉගෙන ගන්න පුළුවන් පිරිසක්.ඉතින් මේ කතාව කියවද්දි මට හිතුණේ එහෙම, මේ කතාව හසිකා විජේතුංග විසින් ලියපු article එකක්. කියවල ඔයාගේ අදහසත් ලියන්න අමතක කරන්න එපා.
මම ගණිතය උගන්වන පුංචි පංතියක ඉන්නවා අධි ක්‍රියාකාරී සමග ඔටිසම් ලක්ෂණ පෙන්වන ගැහැණු දරුවෙක් .
එක විනාඩියක්වත් එක තැන ඉන්න බැරි මේ දරුවා හරියට බෝනික්කියක් වගේ .
හිටපු ගමන් ශබ්ද නගා සිංදුවක් කියන එයා හිටපු ගමන් පංතියෙන් එලියට දුවනවා , නැත්නම් අත්පුඩි ගහනවා . මේ දේවල් ඒ පංතියේ දරුවොන්ට වගේම උගන්වන අපිට දැන් හරිම සාමාන්‍යයි .
" ආ ..... මැඩම් ...... "
ඉස්කෝලේ ඕනිම තැනක මේ දරුවා මාව දැක්කොත් එහෙම කියලා කෑගහනවා .
" කෑවද කෙල්ලේ ......"
කියලා අහද්දී ' ඔව් මැඩම් ' කියලා දුවන මේ කෙලී ගැන ඉස්කෝලේ හැමෝම දන්නවා . ඉතිං එයාට කාගෙන්වත් කිසි කරදරයක් නෑ .
මේ ලගදී ඉදලා එයා අකුරු ලියන්න පටං අරගන . හැමදාම පංතියේ අනෙක් දරුවෝ වගේම පොත පෙන්නන්න පුදුමාකාර උත්සහයක් ගන්නවා . ඒත් එයාට ඒ කාලච්ඡේදයට අදාල වේලාව මදි වෙනවා.
ඊයේ කෙල්ල ඉක්මන් වෙලා.
අනෙක් ළමයි එක්කම වගේ දුවගන ඇවිත් මට පොත පෙන්නුවා.
මම හරිම සාමාන්‍ය විදිහට එයාගේ පොත අරගන බලද්දී මම දුන්න ගැටළු නම් විසඳලා තිබුනේ නම් නෑ. හැබැයි මම එයාලට ලබා දීපු ප්‍රශ්නය ලියලා තිබුණා . ඉතිං මම අකුරු වල හරි වැරදිවත් නොබලාම රතු පෑනින් හරියක් දීලා හිනා මුණක් පොතේ ඇදලා පොත එයාගේ අතට දුන්නා .
හරි වැරදි නොබැලුවේ ඒ ලියපු ටිකත් මට බොහොම වටින නිසා.
ඊට පස්සේ මැජික් එකක් වගේ ඒ පුංචි මුනෙත් ලස්සන හිනාවක් ඇඳුනා.
ඊට පස්සේ තමයි කතාවේ ලස්සනම සිදුවීම වුනේ.
එයා ඒ හිනා මූණ පෙන්න පෙන්න මුළු පංතියේම ඇවිදින්න පටං ගත්තා.
මම ඒ දීහා බලාගන ඉද්දී එයා ලඟට ගියපු මුළු පංතියේම අනෙක් දරුවොත් ලස්සනට හිනා වෙලා ඒ බොනික්කිට කිව්වේ හරි පුදුමාකාර දේවල්.
' ශෝක් නේ....'
' ලස්සනයි ...'
' ඔයා හොඳයිනේ ...'
ඔය වගේ හරි ලස්සන වචන වලින් පංතිය පිරිලා ගියා.
කාලච්ඡේදය අවසන් වෙනකල් මම ඒ ලස්සන සිදුවීම දිහා බලාගන හිටියා.
අවසානයේ මම මටම කියා ගත්තේ......
' මටත් පුංචී එකෙක් වෙන්න ඇත්නම් '
මොකද මේ හැමදේම එයාගේ පංතියේ හොඳ යාළුවෝ නිසා.